Al sinds ik in 2012 in Nepal ging wonen had ik de wens om een groep clowns naar Nepal te halen. Maar het leven leeft en van het één komt het ander en soms komt het niet. In 2017 kreeg ik de kans een clownsreis te assisteren in Nepal. Daar leerde ik Pjotr (Inmiddels Baje Alias Peter) kennen. We besloten samen een jaarlijkse clownsreis te organiseren en Baje laat nergens gras over groeien. Dus vanaf het moment dat hij weer in Nederland was begonnen wij onze eerste reis samen voor te bereiden. De magische wereld van de clown had mijn hart al in 2009 gestolen. Het is geen kunstje wat je opvoert bij het clown zijn, je neemt het mee in je dagelijkse leven en het geeft je handvaten om een mooier, beter en bewuster leven te leven. Baje heeft het wakkerende vuurtje in mij doen laten oplaaien. Hij is een clown in hart en nieren en alles in zijn leven wijst daarop. Een prachtig mens met een hart van goud. Hij weet telkens te verrassen met wat voor een geweldig idee hij nu weer heeft bedacht en hoe hij geniet van alle kleine dingen tijdens het clownen. Hij schudde de clown in mij wakker en sindsdien gloeit mijn clowns hart weer.

Met onze clownsreis bezoeken wij plekken en ontmoeten wij kinderen en hun verzorgers/ouder(s) die grote indruk maken op mij als mens. Wij bezoeken plekken waar je veel leed ziet in de ogen van de kinderen en juist daar geeft het brengen van een lach, een kleine verlichting, een spel en/of een mooi contact juist zoveel voldoening. Wanneer je een ziekenhuis binnenkomt waar een kind ligt te gillen van de pijn en jij als clown met een liedje en oogcontact een afleiding bent, zie je de ouders ook even ontspannen. Of je loopt naar een bed waar een kind chemotherapie krijgt en het kind gaat op in het spel van de clowns, dichtbij is wel een beetje eng maar van ver af geniet het stiekem van die rare snuiters. De momenten waarin pubers in een weeshuis spelen alsof ze weer kind zijn, het kind dat zij misschien nooit volledig hebben kunnen zijn door hun situatie. Of het meisje met down die het jaar ervoor afgezonderd in een hoekje zat, waar ik van een afstandje langzaamaan dichtbij mocht komen met mijn ukekele waar zij haar handen oplegde om de trillingen te voelen en langzaam haar oor, die het jaar daarop in de kring zit en als ik bij haar ga zitten zij haar hand op mijn hart legt. Het is cliché: Het zijn de kleine dingen die het doen. Clownen is een prachtig middel om dichter bij een persoon te komen voor wie contact maken wat ingewikkeld ligt; maar het helpt ook in het dagelijkse leven, hoe blijf ik dicht bij mijzelf en eerlijk naar mijn gevoel? Dat is wat het deurtje openzet naar de persoon tegenover je. Of het nou iemand is waar mee je werkt, iemand met een beperking, iemand die je taal niet spreekt of de onbekende in de bus. Clownen opent deuren waar je anders misschien nooit of niet vlug aan zou kloppen. Een prachtige levenswijze vol verrassingen.