In februari 2012 ging ik (Maureen) op reis naar Nepal. Ik had een kleine rugzak, enthousiasme en ik was klaar voor het avontuur. Na mijn eerste dag in Kathmandu kwam ik terug op mijn kamer en had een raar gevoel in mijn buik. Ik had een hoop kinderen op de straat gezien vandaag, lijm snuivend en high. Ik wilde graag een mooie reis maken maar ik voelde me schuldig. Ik wilde genieten in een land als dit, terwijl veel kinderen elke dag weer moesten vechten. Een land waar voor sommige kinderen kind-zijn onmogelijk was. Ik ben een sociaal werker, hoe kon ik daar gewoon voorbij lopen met gesloten ogen, een gesloten hart? Die eerste dag besloot ik terug te komen. Deze zes weken wilde ik genieten, het land zien en mensen ontmoeten. In maart ging ik terug naar huis en twee weken later maakte ik de beslissing. Ik zegde mijn huur op, vertelde mijn baas dat ik snel zou vertrekken en bereidde mijn familie voor. In oktober kon ik vertrekken en ging terug naar Nepal. Een jaar lang keek ik rond bij verschillende NGO’s (non-gouvernementele organisaties), ik deed vrijwilligerswerk en ik bereidde me voor. Na anderhalf jaar opende ik een educatieprogramma. Niets gaat vanzelf en ik heb vele beren op de weg moeten verslaan. Nu staan we sterk. Ons educatieprogramma luistert naar de naam ‘Milijuli’. Een directe vertaling is er niet maar het betekent hand in hand, arm in arm, samen. Nu, in 2020, hebben we 45 geweldige leerlingen en ik voel me trots als ik ze kind zie zijn: spelend, zingend en lerend.

En wanneer u me vraagt wat ik hoop?
Ik hoop dat u en ik samen een verschil zullen blijven maken!