Nog nooit heb ik zoiets onwerkelijks meegemaakt. De eerste aardbeving: Ik was de was aan het doen en was net klaar. De stroom viel uit en grapte nou dat is een goed moment! Maar er werd al geschreeuw dat ik uit de badkamer moest komen! Het hele huis ging op en neer.

Het hele huis ging op en neer

We stonden onder een van de steunpilaren van het huis te wachten tot het ophield. Het duurde erg lang.

Al het glas viel uit de kasten het was een ravage van glas. Toen het ‘stopte’ rende we naar buiten naar een open plek waar het vervolgens nog even door rommelde. Ongelofelijk en op dat moment wist ik even niet of het nog morgen zou worden. Toen ik in de avond vrienden belde hoorde ik hun angst en wist ik dat dit niet alleen mijn angst was. Ik belde naar mensen in het dorp waar ik werk in Gorkha. Een van de zwaarst getroffen gebieden.

80% van de huizen zijn weg en ze weten niet waar ze moeten slapen. Het regent en er is geen eten. Geen idee hoeveel mensen het niet hebben overleefd. Langzaam aan dringt het door… dit is een van de rampen die je normaal alleen op de televisie ziet. Wat heb ik een geluk gehad.

De hele dag schokte het door We besloten buiten te slapen maar zijn rond een uur of 12 begon het te regenen en zijn we naar binnen gegaan. Na een flinke schok kon ik het echt niet meer bedwingen en ben ik buiten gaan slapen. Net al de meeste mensen hier.

Gisteren ben ik na een angstige dag en nacht de stad in gegaan. Wat ik daar zag maakte me bewust van de ernst van deze aardbeving. Wetende dat de dorpen er veel erger aan toe zijn. Toen ik weer thuis kwam kwam er weer een tweede aardbeving ? Of een gewoon een flinke schok. Dit keer was ik niet in het huis. Ik zag alle huizen schudden en schreeuwde voor mijn man die binnen was. Hij kwam naar buiten gerend. Ik wist wel dat dit veel minder heftig was als de eerste echte aardbeving. Maar de schrik zit er goed in.

Het gevoel dat elk moment de wereld in elkaar kan storten. Elk moment als je het voelt schudden ben je bang dat het weer zover is. En naar binnen gaan… oehh dat is het engste. Ik zit nu binnen maar ben volop op mijn hoedde. Wat staat er nog te gebeuren of mogen we er nu in gaan geloven dat het eindelijk over is?

Morgen of overmorgen ga ik naar het dorp in Gorkha. Kijken wat we kunnen betekenen. Want in tijden als deze moeten we samen sterk staan! En er voor zorgen dat we andere helpen in zover dat mogelijk is! De auto is volgeladen met kleding voor jong en oud. We hopen morgen eten te vinden om te kunnen uitdelen. En dan zullen we zien hoeveel huizen er weer opgebouwd moeten worden en wat wij daaraan kunnen doen. Maar we weten dat de wereld mee kijkt en hopen op een goede samenwerking met alle wereldburgers.